Ik ben opgegroeid aan de noordelijke punt van de Veluwe, in het prachtige Hattem. Ons huis grensde direct aan het gebied van het Geldersch Landschap, waar het oudste jeneverbesstruweel van Nederland ligt — mogelijk zelfs van Europa. Het was een bijzondere plek om als kind op te groeien: heuvelachtig, bosrijk, vol met dassen, reeën en… egels.
In mijn kindertijd kwamen egels er in grote aantallen voor. Je zag ze ’s avonds in de tuin scharrelen, of hoorde ze snuivend in het struikgewas. Maar net zo vaak vonden we gewonde dieren: geraakt door een auto, verzwakt door parasieten, of verstrikt in tuinafval. Samen met mijn ouders en met hulp van een betrokken dierenarts vingen we regelmatig egels op. We verzorgden ze, hielden ze warm, gaven ze eten — en lieten ze daarna weer vrij in het gebied waar ze vandaan kwamen. Die zorg en verbondenheid met de natuur heeft zich diep in mij geworteld.
Naarmate ik ouder werd, raakte dat vroege contact met egels wat op de achtergrond, maar mijn liefde voor dieren is altijd gebleven. Ik heb jarenlang gezorgd voor honden, katten, vogels, vissen, knaagdieren en zelfs reptielen. Tijdens mijn VMBO-opleiding aan De Groene Welle in Zwolle liep ik stage in verschillende dierenwinkels en raakte ik vertrouwd met allerlei diersoorten. Daarna volgde ik de MBO-opleiding Dierverzorging en werkte ik met kleine primaten (zoals dwergoeistiti’s en ringstaartmaki’s), reptielen (zoals kaaimannen, hagedissen en slangen), piranha’s, otters en vogelspinnen. Mijn fascinatie voor diergedrag en verzorging groeide alleen maar verder.
Als hobbyist heb ik talloze diersoorten gehouden: Russische dwerghamsters, cavia’s, konijnen, muizen, ratten, acaciaratten, vissen, zebragrasmuizen, Roborovski’s, Syrische hamsters, gekko’s… En uiteindelijk ook: witbuikegels.
Mijn echte egelwerk begon in 2011, toen ik merkte hoe weinig Nederlandstalige informatie er was over witbuikegels (Atelerix albiventris). Ik verzamelde kennis uit Engelstalige, Duitse, Franse en Spaanse bronnen en begon alles te vertalen. Vanuit die passie ontstond de “Witbuikegel Wiki”, een Nederlandstalig forum dat uitgroeide tot een breed platform voor informatie, verzorging, fokkerij en genetica van deze soort.
Vanaf 2014 begon ik met diepgaander onderzoek, met als eerste grote project: het ontrafelen van de genetica achter kleurvariaties bij witbuikegels. Negen jaar lang werkte ik hieraan, met een netwerk van fokkers, onderzoekers en liefhebbers uit binnen- en buitenland. Het platform werd internationaal erkend als een betrouwbare bron van informatie.
Op 14 oktober 2019 schreef ik mijn werk officieel in bij de Kamer van Koophandel onder de naam The Hedgehog Program. Sindsdien adviseer ik gemeenten, natuurorganisaties, fokkers, dierenliefhebbers en natuurverenigingen over egelsoorten wereldwijd. Ik schrijf artikelen, geef lezingen, ontwikkel cursussen en werk mee aan educatieve projecten.
Wat ooit begon als liefde voor een scharrelend diertje in de schemering, is uitgegroeid tot een levensmissie. Egels zitten in mijn hart — of ze nu uit Nederland komen, uit Afrika, Azië of elders ter wereld. En hoewel de liefde is blijven hangen, is het werk nu urgenter dan ooit: egels gaan hard achteruit. Gelukkig groeit het besef bij overheden, scholen en burgers dat deze dieren bescherming verdienen.
Mijn werk is er niet alleen voor de egels van nu, maar ook voor de generaties die nog moeten leren hoe waardevol en kwetsbaar onze nachtelijke buren zijn.